Afgelopen zaterdag speelde ik voor de eerste keer de uitgebreide versie van 45 minuten van Het verhaal van Het Einstein Meisje. Het Imperium Theater in Leiden heeft een speciaal plekje in mijn hart. Niet alleen is het theatertje prachtig, ook de foyer en de gezelligheid van de leden van de toneelgroep geven Imperium een bijzondere sfeer.
Bovendien was ik van februari 2003 tot augustus 2005 zelf lid van Imperium en heb ik met veel plezier in verschillende producties gespeeld. Het is heel bijzonder dat een toneelvereniging zijn eigen theater heeft en ik maakte dan ook dankbaar gebruik van de gelegenheid het af te huren voor mijn premiere.
Rond 14.00u begonnen de voorbereidingen voor de technische doorloop. Om 16.30u kon de doorloop starten. ‘s Avonds tijdens de voorstelling verliep alles vlekkeloos dankzij de vaardigheden van de dienstdoende technicus en de aanwijzingen die Sylvia hem had gegeven. Na het eten om 19.00u sloot ik me op in de prachtige en ruime kleedkamer van het theater. Ik genoot van de luxe dat ik in mijn eentje deze hele ruimte kon gebruiken om me voor te bereiden. De rust die ik vind in de kleedkamer voordat ik op moet om mijn solo te spelen is ongekend. Niet eerder was ik zo rustig. Tijdens de voorgaande producties waarin ik gespeeld heb, gierden de zenuwen vlak voor aanvang door mijn lijf. Net als tijdens de speelavond in het OT had ik geen buikpijn en voelde ik me heerlijk.
Maar tijdens de eerste scenes op het toneel kwamen ze dan toch. De zenuwen waren te danken aan een plotselinge gewaarwording dat alle zestig mensen die in de zaal zaten een kaartje hadden gekocht om naar mij te komen kijken. Het is zo anders of je alleen op het toneel staat of met meerdere mensen. Ik zou het zo weer doen; alleen op het toneel gaan staan. En dat kan: volgende week vrijdag 27 januari in Maastricht!