De voorbereidingen tot aan de voorstelling van gisteravond in Roosendaal waren een emotionele achtbaan, maar ik vond een uur voor aanvang de rust om te gaan genieten. En dat deed ik! Door de bijzondere opstelling in Parrotia werd ik uitgedaagd om op 3 zijden publiek te spelen ipv op 1 zijde. Bij sommige scenes merkte ik hoe fijn het was om rond te spelen; bij andere scenes was het duidelijk dat de voorstelling oorspronkelijk op een zaal met vlakke vloer en tribune ontworpen was. Door hier mee te spelen tijdens te voorstelling, gaf dit mij een nieuwe waardevolle ervaring. De zaal was helemaal gevuld. We hadden mensen in twee rijen in een U-vorm om het speelvlak gezet en links op het oorspronkelijke podium van Parrotia zaten ook 17 mensen. Een enkeling zat vooraan op kussens.
Dankzij het interview in BN/De Stem, een vermelding in de Roosendaalse bode en De Nieuwe Klok, liepen de reserveringen in de laatste twee dagen op van 40 naar 65. Het is 10 jaar gelden dat ik voor het laatst in Roosendaal speelde. Behalve dat er veel familie is komen kijken, was ook zeker 1/3 van de uiteindelijk 67 mensen voor mij onbekend. Mijn oma’s van 85 en 92, die mij al veel te lang niet hadden zien spelen, zaten in de zaal (laatste keer was Spaanse Ruiters, Imperiumtheater 2003, Leiden). En om eerlijk te zijn was dat voor mij de belangrijkste motivatie om in Roosendaal te spelen. Ik ben blij dat het gelukt is. En dat heb ik te danken aan iedereen die is komen kijken. Dank jullie wel!